در قدیم مرسوم بود وقتی کودک به مدرسه می‌رفت و خواندن و نوشتن اولین کلمه را می‌آموخت یک تکه شیرینی یا عسل به دهانش می‌گذاشتند.
به این شکل کودک همواره آموختن را با شیرینی یکسان می‌دانست.
(البته حالا هم با روش‌های دیگر مثل جشن الفبا، شیرینی یادگیری خواندن و نوشتن را به جان کودک می‌ریزند.)
نوشتن هم باید همین‌طور باشد. از همان آغاز باید آن را شیرین و دلنشین بدانید. با آن نجنگید و با نوشتن از در دوستی وارد شوید.
واقعاً نیز نوشتن دوست شماست. گرچه ممکن است خودتان بارها آن را ترک کنید، نوشتن هرگز شما را ترک نمی‌کند.
«فرایند نوشتن، منشاء پیوستۀ حیات و سرزندگی است.»
نوشتن باعث می‌شود تا به زندگی خودمان نگاه کنیم. فرصتی پیدا می‌کنیم که آرام شویم و با خودمان ارتباط برقرار کنیم. حتی اگر آنچه درباره‌اش می‌نویسیم جزئیات گیرکردن در ترافیک ساعات پررفت‌وآمد صبح در بزرگراه باشد. مطمئن باشید مرور کردن آن برایتان آرامش‌بخش خواهد بود و با خواندنش می‌گویید: « انسانی زنده‌ام که صبح بیدار می‌شوم و در بزرگراه رانندگی می‌کنم.»
«نگران خوب نوشتن نباشید. خودِ نوشتن پاداشی آسمانی است.»
📌شما دربارۀ نوشتن چه فکر می‌کنید؟
🖊️: راض کتاب‌باز
راضیه نوروزی
(برداشتی از «یک تکه شیرینی» کتاب «تا می‌توانی بنویس»)
آخرین دیدگاه‌ها