آقای رضا بابایی در کتاب «بهتر بنویسیم» نوشته است:
«غلط های املایی به اندازه غلط‌های انشایی، زبان را دچار اختلال و دگردیسی نمی‌کند، اما برای نویسنده و اثر او پیامدهای ناگواری دارد.
مثلا اگر نویسنده‌ای «برخاستن» را «برخواستن» یا «سُوت» را «صَوت» یا «نماز گزار» را «نماز گذار» یا «ناهار» را «نهار» یا «غلغلک» را «قلقلک» یا «خُرد» به معنای «ریز» را «خورد» یا «استعفا» را «استیفا» یا «اهتزاز» را «احتزاز» بنویسد، اختلالی در تعامل خواننده با متن رخ نمی‌دهد، اما به شدت خواننده را به نویسنده بدگمان می‌کند؛ زیرا اطمینان و طیب نفس را از خواننده می‌گیرد و پیوسته او را با این پرسش درونی درگیر می‌کند که «چگونه به آرای علمی کسی اعتماد کنم که غلط املایی دارد؟»
بهترین و مفیدترین راه برای پاکیزگی قلم از آلودگی‌ها و بیماری‌ها، انس با آثار بزرگان ادب فارسی است؛ زیرا دیدن املای درست کلمه در جمله، ضمیر ناخودآگاه خواننده را اصلاح می‌کند و ضبط صحیح کلمه را در خاطر او می‌نشاند.
راه دیگر، مراجعۀ مستقیم و خودآگاه به فرهنگ‌نامه‌ها و کتاب‌های لغت است که گاهی نیز ضرورت می یابد.»
🖊️: راض کتاب‌باز
آخرین دیدگاه‌ها