✨
به اسم نور…
جدا کردن آفریننده از ویرایشگر یا سانسورکنندۀ درون بسیار مهم است، تا آفریننده فضای آزاد برای نفس کشیدن و کشف و بیان داشته باشد.
اگر ویرایشگر آزارنده است و نمی‌توانید آن را از صدای خلاق خود جدا کنید، بنشینید و هرچه را که می‌گوید بنویسید.
هرچه صدای ویرایشگر را روشن‌تر بشناسید، بهتر می‌توانید نادیده‌اش بگیرید. پس از چندی، سخنانش مانند کلمات شخصی پُرگو به پس‌زمینه تبدیل می‌شود. با گوش سپردن به حرف‌های توخالی‌اش موجب تقویت آن نشوید.
اگر صدایش گفت: «نوشته‌ات خسته کننده است، این جملات اصلاً خوب نیستند، این کلمه را ننویس، آن عبارت را حذف کن» و از نوشتن دست بردارید، ویرایشگر تقویت می‌شود و به او اعتبار می‌بخشید.
صدای ویرایشگر می‌داند که کلمۀ «خسته کننده» موجب می‌شود در مسیرتان توقف کنید و آنگاه چه بسیار این کلمه را دربارۀ نگارش خود خواهید شنید.
هنگامی که قصد نوشتن دارید، فقط بنویسید و به ویرایش یا سانسور کردن در نوشتن فکر نکنید. بگذارید صدای عبارت «تو خسته کننده‌ای» چون صدای دور دست لباس‌هایی باشد که روی طناب پهن شده‌اند و نسیم آن‌ها را تکان می‌دهد. سرانجام آن‌ها خشک خواهند شد و یک نفر آن‌ها را برمی‌دارد و تا می‌کند و به درون خانه می‌برد. اما شما در این ضمن، همچنان می‌نویسید.
📌شما هنگام نوشتن، با ویرایشگر درونتان چطور رفتار می‌کنید؟!
🖊️: راض کتاب‌باز
آخرین دیدگاه‌ها